در ادامه سفر به منطقه پاسارگاد و تنگ بلاقی رفتم. پس از شروع آبگیری سد سیوند قسمتهایی از راه هخامنشی در زیر آب پنهان شده بود. پیش از این شنیده بودم که پس از آبگیری سد سیوند تعدادی از تپه‌های باستانی پیش از تاریخ، كوره‌های ذوب فلز، غار و سكونت‌گاههای پیش از تاریخ، دو قبرستان بزرگ مربوط به اشكانیان، چهار كیلومتر سنگ‌چین شاهی، هفت كیلومتر مرز سنگی مربوط به دوران اشكانی، گورهای سنگی مربوط به دوران فرمانروایان فارس (خرقه‌داران)، دو قسمت از جوی سنگی و راه شاهی در شرق تنگه بلاغی و شش قسمت از راه شاهی در غرب این تنگه زیر آب خواهند رفت.
در اعتراض به این روند بر روی صخره های بستر تنگه حجاری انجام دادم. نقشها شامل ماهی و خط نوشته هایی بودند که از آثار حجاری های دوره هخامنشی بودند. محتوای خط نوشته شامل: عظمت خداوند آفرینش زمین و … بودند.
حالا دیگر کسی نمیتواند ادعا کند که در زیر آب اثر فرهنگی وجود ندارد. امید آنکه دیگر توسعه اقتصادی منجر به زوال میراث فرهنگی نشود.
تعدادی از حجایهای و خط نوشته ها بر روی سنگهای کوچک بوند که به داخل آب سد پرتاب شدند و فرایند برخورد سنگها با آب و فرو رفتن آنها در آن عکاسی شدند. تجربه دیدن نقش آب که دید آن به صورتی که در عکس دیده میشود مرا با دنیایی جدید آشنا ساخت. تندیسهایی را به چشم دیدم که با آب ساخته شده اند.
